ตำรา MBA โบราณของฝรั่งบอกว่า ให้ซื้อหุ้นแบบถัวเฉลี่ยหลายๆ อุตสาหกรรม
ถึงกับเอาคณิตศาสตร์งงๆมาหลอกเพื่อให้เกิดความน่าเชื่อถือว่า ซื้อ 20 ตัวจะเฉลี่ยไปในทุกอุตสาหกรรมจะกระจายความเสี่ยงได้ดี เพราะมันจะเน่าแค่ตอนตลาดลง (ฝรั่งชอบเอาอะไรมั่วๆที่คนทั่วไปเข้าใจยากมาตีหัวเข้าบ้านอยู่แล้ว)
จริงๆ ถ้ามองในด้านที่ดีที่ตำราฝรั่งเป่าหูไว้คือ กระจายความเสี่ยง ถ้าอุตสาหกรรมเกิดพังไปบางอุตสาหกรรม บริษัทพังไปบางบริษัท ไข่ในตะกร้าใบอื่นก็ยังอยู่ดีอยู่
แต่มีอีกด้านที่ได้ ค.ว.ย. มา คือ การซื้อหุ้นถัวเฉลี่ยหลายๆอุตสาหกรรม คือ แกว่งเท้าหาเสี้ยนไปทั่ว กล่าวคือ ไม่ว่าสถานการณ์ยังไง มึงก็ต้องขาดทุนซักอุตสาหกรรม ยิ่งกระจายความเสี่ยงเท่าไหร่ ยิ่งมีโอกาสขาดทุนมากขึ้นเท่านั้น เพราะแกว่งเท้าไปทั่วๆยังไงก็เจอเสี้ยนสักอุตสาหกรรม
ไอคนขายคอร์สสอนรวยสอนโดยคนจนหรือแม้แต่คนที่ตั้งตัวเป็นกูรู้ของฝรั่งก็ไม่เคยบอกเรื่องนี้
ถึงว่า ไอคนจบ MBA ชอบพูดเรื่องหุ้น ตอนแม่มเพิ่งเรียนจบ แต่อีกไม่นานก็เลิกพูดไป เพราะขาดทุนยับ หรือไม่ก็ติดดอยรึเปล่า
ตอน SET เน่าก็มีบางตัวเขียวหรือเปล่า ถ้าถือบางตัวก็กำไร แต่ถ้าถัวก็ขาดทุนยับ
ความคิดเห็น